UROCZYSTE ZAKOŃCZENIE ROKU SZKOLNEGO 2009/2010

"I tak się trudno rozstać"

Tradycją jest już oficjalne rozpoczęcie uroczystości przez Dyrektor Szkoły – p. Marię Bylinka. Nieodzownym elementem jest też nasz Poczet Sztandarowy prezentujący się dziś pierwszy raz. Jednak to nie jedyna premiera – Marlena Godalarównież debiutuje w swojej roli – prowadzącej. Wykazała się przy tym jednak olbrzymim profesjonalizmem i wdziękiem godnym najlepszych prezenterek.

Zaproszeni goście zawsze chętnie przybywają na nasze uroczystości i jak zwykła mówić Pani Dyrektor – to już nie goście lecz przyjaciele.

Uczniowie zachwycili nadzwyczaj wysoką frekwencją, ciekawe dlaczego w roku szkolnym nie zawsze im to wychodziło… Rodzice też przyszli się upewnić, że dzieci otrzymały świadectwa i zasłużyły na odpoczynek.

Czas na jedną z najprzyjemniejszych chwil – nagrody. Zacznijmy od … rodziców. Najbardziej zaangażowani i aktywni rodzice szóstoklasistów zostali wyróżnieni za swoją ciężką pracę, olbrzymi wkład w życie i rozwój szkoły. W tym roku szkolnym były to: p. Kopka, p. Krawczyk, p. Chrustowska i p. Krawentek.

Nauczyciele również zostali docenieni za swoją pracę. Dwie nauczycielki – p. Dorota Olczyk i p. Elżbieta Fortak-Florczykprzez cały rok pracowały społecznie realizując projekt ekologiczny WFOŚiGW. Panie są autorkami projektu i jego realizatorkami. Dzięki ich zaangażowaniu szkoła pozyskała szereg pomocy dydaktycznych, a uczniowie darmowe wycieczki czy nagrody w konkursach. Za swoją wytrwałą pracę panie zostały nagrodzone upominkami, które przekazała p. Anna Mizgalska-Dąbrowska.

I nadszedł czas pożegnań – podziękowania za współpracę dla Przewodniczącej Rady Rodziców –p. Doroty Krawentek. Pani Dyrektor przekazuje wyrazy uznania i podziękowania za pełną ciepła, oddania i przyjaźni współpracę, kierując te słowa w imieniu własnym , jak i całej społeczności szkolnej.

A teraz pora docenić uczniów. Najlepsi otrzymują nagrody za całoroczną pracę i osiągnięte wyniki w nauce i zachowaniu. Są też nagrody za osiągnięcia sportowe czy na polu artystycznym. Rozstrzygnięto szereg konkursów i nagrodzono najlepszych. Na szczególne wyróżnienie zasługuje Artur Jakusek, który uzyskał tytuł najlepszego absolwenta, a jeśli chodzi o ilość nagród przez niego otrzymanych… dobrze, że mama przyjechała dużym samochodem.

Część artystyczną czas zacząć. Szóstoklasiści przedstawili swoje wspomnienia z minionych lat, a w tle można było oglądać ich zdjęcia z okresu szkoły. Jak widać panowie wcale nie są tacy odporni na wzruszenia.

Na koniec  Asia Ignatowicz wraz z Sewerynem Cybulą zaśpiewali w prezencie dla absolwentów. Miejmy nadzieję, że ich dalsze losy potoczą się równie śpiewająco. Życzymy im tego z całego serca.

Pozostałe zdjęcia z uroczystości można oglądać klikając na link http://spbaby.edupage.org/photos/?gallery=145&photo=album 

A oto nasi absolwenci rocznik 2009/2010:

Bajerowski Piotr

Bernacka Natalia

Chrustowska Patrycja

Grzyb Bartłomiej

Ignatowicz Krzysztof

Jakiel Jakub

Jakusek Artur

Jakusek Mateusz

Kamocka Paulina

Kopka Jakub

Kosiński Jakub

Krawczyk Marcel

Krawentek Krzysztof

Kubas Liwian

Małgorzaciak Krystian

Molsa Damian

Pacholczyk Lidia

Pietrzak Natalia

Piłat Jakub

Piłat Kamila

Przybył Mateusz

Puchała Kamil

Stefańska Klaudia

Traczyk Paulina

A w jaki sposób wspominają szkołę? Popatrzcie sami.

• (wzdycha) znowu koniec roku szkolnego. Dawali nagrody, a mnie znów pominęli. Zawsze o mnie zapominają. Człowiek się stara, robi co może, a tu – nic. Nawet cieniutkiej książeczki, żeby chociaż okładkę dali – to NIE, po co?!
• Zobacz – każdy smutny, jakby się coś złego działo.
• Pewnie myślą, że za 2 miesiące będą musieli wrócić i znów nauka, nauka, nauka…
• My to przynajmniej mamy powód do smutku.
• Co Ty gadasz?!
• (ze smutkiem) no, przecież już tu nie wracamy. Czas się rozstać, a było tak fajnie…
• Fajnie?! Ciągle tylko nauka, nauka, nauka!
• Jaka tam znowu nauka?! Pamiętasz lekcje polskiego? Chłopakom ciągle żarty w głowie, ciągle w lekarzy się bawili. Pamiętasz Kubę (wskazuje)? EKG robił – sprawdzał czy serce mu jeszcze bije, jak Pani dyktanda oddała.
• Tak, a później dawał sobie narkozę młotkiem, żeby nie pisać kolejnego.
• Kamil (pokazuje) też dawał czadu – lekcje mu się pomyliły i na polskim z muzyką wyskoczył. Pani z ironią:
• A może coś zatańczysz?
• A Kamil bez namysłu breakdance zapodaje.
• To było niezłe. (pauza). Ty, a pamiętasz anglik. Tam to się działo. Normalnie lekcji nie można było zrobić, bo ciągle piórniki ginęły.
• I moja kochana gumka UFO – zwiedziła kawał świata i lądowała w bardzo dziwnych miejscach…ku ogromnemu zdziwieniu nauczycieli.
• Od czasu do czasu lekki ochrzan – bo przecież wychowawca musi…ksywy jej się nie podobały… a później to już luz.
• Najlepsze to były piosenki, to był czad

PIOSENKA „ONE WAY TICKET”

• (z namysłem) Tak, bilet w jedną stronę – nie ma już powrotu.
• A pamiętasz latającą kulę na matmie – jak widać bryły mają różne zastosowanie.
• Zresztą, co tam nie latało???
• A linijka, wbrew pozorom, jest wielofunkcyjna, ale najlepiej to się z niej strzela.
• WSZYSCY: nooooooooo
• Ja tam najbardziej lubiłem siedzieć cichutko i spisywać wszystko, co mądre głowy zapisały na tablicy.
• Masz rację – po co się wysilać, jeśli może być tak pięknie.
• A historia! Ciągle tylko – do odpowiedzi! Pani powinna mieć darmowy bilet do nieba – jeszcze tylko w kościele tyle osób modli się naraz.
• Ale niestety nie wszystkie modły zostały wysłuchane i zawsze ktoś musiał iść do odpowiedzi.
• Dlaczego nikt nie rozumie, że te odpowiedzi są stresujące i jeśli uczeń nie podaje definicji jądra atomowego, to nie dlatego, że jej nie zna, NIE, nas po prostu stres zżera.
• WSZYSCY właśnie

PIOSENKA

• A przyroda? Tak, dla Pani też pewnie bramy nieba stoją otworem.
• Pamiętasz operacje plastyczne na roślinkach? Ale przecież każdy nauczyciel powtarza, że najważniejsze jest umiejętne wykorzystanie teorii w praktyce. Więc o co właściwie chodzi?
• Zresztą i tak chorąży winien był wszystkiemu.
• (udając nauczyciela) kto bawił się globusami?
• WSZYSCY: chorąży!
• Kto zniszczył kwiaty?
• WSZYSCY: chorąży!
• Kto bił się na korytarzu?
• WSZYSCY: chorąży!
• A to odrobił pracę domową?
• WSZYSCY: chorąży!
• Ale były też luźniejsze lekcje: muza, plasta, komputery…
• To dopiero była jazda.
• Tak, na obrotowych krzesełkach, mało kółka nie powypadały.
• Okazało się, że plecaki też potrafią fruwać.
• Tak, ale później zadziałało przyciąganie ziemskie.
• Wiecie, co ja wspominam najlepiej? – rozgrzewki na W-Fie. (z rozmarzeniem)Bieg wokół sali urozmaicany przewracaniem i ustawianiem biednych materacy.
• No widzicie – jesteśmy pionierami, a jeszcze nam się za to obrywało, zamiast jakąś szósteczkę dostać.
• Właśnie – człowiek chciał wprowadzić urozmaicenie, a tu masz ci los…
• Mówią „sport to zdrowie”, no to ćwiczyłem … wrestling w szatni. I co?! Znów uwaga.
• Ludzie! Co za życie!
• A kto by pomyślał, że religia też zawiera elementy W-Fu, hm?
• A no tak – przecież gumka to świetna piłka do baseballu
• Szkoda tylko że Pani nie podzielała naszego entuzjazmu…
• Tutaj krzyczy, tam się śmieje – ciężko za tymi ludźmi nadążyć.
• No właśnie; na wychowaniu do życia chciałem być oryginalny, to chomikach wspomniałem, a co?
• Szkoda tylko, że Pani pytała o to, z kim założyłbyś rodzinę?

PIOSENKA

Wchodzi brat:

• Cześć braciszku, nad czym tak debatujecie?
• Co robimy? Mów po ludzku! Gimnazjum skończył i myśli że z niego wielki uczony – słów obcych używa.
• Brat: o czym rozmawiacie?
• Aaaa, wreszcie po polsku gadasz. A tak sobie trochę wspominamy szkołę.
• Brat: no, zerówka – to były czasy.
• Byliśmy wtedy piękni i młodzi.
• Ja straszyłem dziewczyny małpą. Ale wrzeszczały! (straszy, wrzeszczą)
• No i ciągle skarżyły.
• Ja nie chciałam pożyczyć Natalce chusteczki higienicznej, bo przecież tata ciężko pracował, żeby mi ją kupić.
• Ja to miałam fajnie. Nie chciało mi się sprzątać po sobie zabawek, to wyznaczyłam innych do tego zadania.
• A w kącie to też Ci się później fajnie stało?
• Mądrujesz się, bo w I – III chłopcy za Tobą szaleli. Ciągle tylko karteczki, liściki, a jak w parze – to tylko z Natalką.
• Tak, a teraz nawet na kawę nie zaproszą.
• Tak już z nimi jest. Póki człowiek był piękny i młody, to miał wszystko, a teraz…
• Brat: A pamiętasz korektywę? Tam też się wykazaliście inwencją twórczą.
• A ten znowu po obcemu gada.
• Brat: zapomnieliście już walki na plastelinę?
• A koło plastyczne? Dużo ciekawiej malowało się po kolegach niż po kartkach. Tak jakoś pędzelek się omsknął parę razy…
• Omsknął?! Wyglądaliśmy, jak rodowici Indianie!
• Chyba po balandze…
• Mnie się podobały zakupy sklepiku. Wchodzisz, dajesz 2 zyle, bierzesz napój za 2,5 i wołasz reszty. Szkoda, że nigdy nie dały się nabrać.
• WSZYSCY ze smutkiem: szkoda.
• A na basen po co się jeździ?
• Brat: Żeby pływać.
• A tam, bredzisz jak dinozaur
• A gdzie element ryzyka? Rzucasz czepek i lecisz sprawdzić kto pierwszy – ty czy on. Po to się jeździ na basen.
• Tak to się możesz w domu pobawić.
• Głupi?! W domu?! Czepek?!
• Dobrze, że chociaż na przedsiębiorczości było trochę luzu. Jacyś ludzie przychodzili mówić o swoich zawodach.
• Ale ile zarabiają, to nie chcieli powiedzieć!
• Brat: my to mieliśmy chryje z paniami woźnymi. Pani woźna – groźna wciąż nas ganiała.
• No a teraz nuuuuuda. Sprawdzają tylko czy buty zmienione.
• A Pani intendentka ciągle zmusza do jedzenia.
• Przecież po to chodzi się na obiady.
• Nieprawda – ja tam zawsze chodziłam w celach towarzyskich.
• A Pani kucharka jaka wysportowana – ćwiczyła z nami podania i odbiór.
• WSZYSCY: pomarańczami.
• A Twój tata?
• Przechlapane! Ciągle mnie straszy, że wszystko widzi. Teraz będzie mógł całą uwagę poświęcić Wiktorii. Mam 5 lat z głowy.
• Tak, niezły z niego agent – co człek przyjdzie kurturarnie wcześniej do szkoły słyszy od razu „Wagary, co?”
• Pewnie w młodości trochę w szkole broił i teraz sobie wspomina.
• Pani od świetlicy też była cool.
• (z ironią) Tak, bo tylko chłopakom się obrywało.
• Przecież dziewczynki były zawsze grzeczne! To Ty śnieżką prawie mi oko wybiłeś i wyglądałam, jakby ktoś ćwiczył na mnie lewy sierpowy.
• Ciesz się, że z nami w rugby piórnikiem na przerwach nie grałaś. Nigdy nie wiedziałem, kiedy piórnik się otworzy i zawartość twarz mi poharata.
• A mówią, że w szkole jest bezpiecznie…
• Mnie tam najbardziej podobały się wycieczki.
• WSZYSCY: coooooooo?
• No tak – zabawa z nauczycielami w usypianie nas nigdy mi się nie nudziła.
• Trzeba przyznać, że Panie wykorzystywały każdą minutę wycieczki, nic nie chciały stracić.
• Nawet do tego stopnia, że spać nie chodziły.
• Dobra młodzi! Wystarczy tego ściemniania. Musimy odbębnić akademię – Pani Korytkowska zaraz nam krzywdę zrobi za e nasze wygłupy. Spójrzcie tylko na tą minę.
• To teraz, całkiem już poważnie, chcemy wszystkim podziękować:

Pojedynczo klękają układając serce z kartek:

• Za wytrwałość
• Pomoc
• Śmiech
• Zabawę
• Edukację
• Zrozumienie
• Wiarę
• (bez kartki) za kartkówki!
• WSZYSCY szeptem: zgłupiałaś?!
• Profesjonalizm
• Przebaczanie
• Szacunek
• WSZYSCY (bez kartki): i okazywane serce.

PIOSENKA do melodii „Deszcz” Krystyny Prońko:

Spotykaliśmy się tu w szkole siedem latek

I tak nam razem bardzo szybko mijał czas

Raz było śmiesznie, a poważnie innym razem

A wszystko to złączyło właśnie tutaj nas

Żeby rozrabiać tak na lekcjach, kto to słyszał?

I w przepychankach zawsze pierwsze skrzypce grać.

Lecz przebojowość nasza jest n niezaprzeczalna

Dlatego też pamiętać wciąż będziecie nas.

I tak się trudno rozstać x2

No, jeśli nawet trochę szkoda, och, jak szkoda

I tak się trudno rozstać x2

Nas tu wciąż trzyma ten cudowny szkoły czar